ב'חשבון האחרון': קווי בונו? קריאה ביקורתית של הכדורגל

ב'חשבון האחרון': קווי בונו? קריאה ביקורתית של הכדורגל

אמיר בן-פורת

המאמר הזה עוסק בשאלה 'קווי בונו?' כלומר, מי הם הנהנים ממשחק הכדורגל, והוא מציע שלושה מועמדים: הבעלים, השחקנים וקהל האוהדים. חלקו הראשון של המאמר סוקר את מצב הכדורגל כיום ואת המודל המסחרי שלו, הדומיננטי כמעט בכל מקום בעולם. המודל הזה אף שהוא נוגע רק לקצה העליון של הכדורגל, למעט מועדונים ושחקנים, מרכז סביבו את מרבית ההון המושקע במשחק זה, את התקשורת למיניה ואת קהל האוהדים. משחק הכדורגל שהחל כמשחק של חובבנים, 'זרם עם ההיסטוריה' והתאים עצמו לרוח ולפרקטיקה של השיטה הקפיטליסטית: המודל המסחרי נהיה לדומיננטי. חלקו השני של המאמר מתמקד בביקורת על המודל המסחרי. הטענה המובילה היא שהכדורגל המסחרי נשלט בידי בעלי ממון העושים בו כרצונם. בעבר היו חברי הקהילה הנהנים הראשיים של המשחק, וכעת הוא נגזל מהם. יש להניח כי הם עדיין נהנים ממנו, אולם הנאה זו מלווה במתח שבין היותם אוהדים לבין היותם לקוחות. כדי להשיב את הכדורגל אל הקהילה דרושה החלטה ערכית שיש לה מחיר על הדשא הירוק. כיום יש בעולם, כולל בישראל, מועדוני כדורגל שהאוהדים הם בעליהם.. המועדונים הללו אינם נמצאים בראש הדירוג של הליגה המקומית ואינם משתתפים בתחרויות בין-לאומיות. אין להם ארומה שיש למועדון כדורגל מסחרי, אך יש להם קהילה.

The last Account: Critical Reading of Football

Amir Ben-Porat

This article deals in the cui bono question, Who is the beneficiary of a football game? and offers three candidates: The owners, players, or fans. First, the article surveys the current state of football, referring to the domination of the Commercial Model in most places around the world. Although this model only refers to the top of the football league, it attracts most of the capital that is invested in the clubs, most of the media, and most of the fans. The game of football, that began as a game for amateurs, evolved in great leaps and bounds over time, adapting itself to the essence and practice of the Capitalist Method. Next, the article addresses the Commercial Model, arguing that commercial football is controlled by wealthy parties who manipulate it. The game – that in the past was a communal one, with its main beneficiaries being the community members – was stolen from them. While they may continue to enjoy the game, they have become a part of the tension stemming from being part fan, part customer. To change this, it is necessary to make complex decisions, such as enabling fans to own the football clubs (at least in part), even at the cost of not winning the league championships. Because then, at least the game of football would have been returned to the community.

في "الحساب الأخير": خطوط بونو قراءة نقدية لكرة القدم

أمير بن-فورت

يتناول هذه المقال السؤال "خطوط بونو؟" أي من هم المستفيدون من لعبة كرة القدم، وهو يقدم ثلاثة مرشحين: الملاك واللاعبون وقاعدة الجماهير. يستعرض الجزء الأول من المقال الوضع الحالي لكرة القدم ونموذجها التجاري السائد في كل العالم تقريبًا. على الرغم من أن هذا النموذج يمس فقط قمة كرة القدم، باستثناء الأندية واللاعبين، إلا أنه يتركز حوله معظم رأس المال المستثمر في هذه اللعبة، وكذلك وسائل الإعلام بجميع أنواعها وقاعدة الجماهير. لعبة كرة القدم التي بدأت كلعبة هواة، "تقدمت عبر التاريخ" وكيّفت نفسها لروح وممارسات النظام الرأسمالي: حيث أصبح النموذج التجاري هو المسيطر. يركز الجزء الثاني من المقال على نقد النموذج التجاري. الادعاء الرئيسي هو أن كرة القدم التجارية يسيطر عليها الممولون الذين يتحكمون بها كما يحلو لهم. في الماضي، كان أفراد المجتمع هم المستفيدون الرئيسيون من اللعبة، والآن تم سلبها منهم. مع انه من المفترض أنهم ما زالوا يستمتعون بها، ولكن هذه المتعة مصحوبة بالتوتر بين كونهم مشجعين وكونهم زبائن. لإعادة كرة القدم الى المجتمع لا بد من قرار قيمي ذو ثمن على العشب الأخضر، كما هو الحال اليوم فهناك أندية كرة قدم في العالم، وكذلك في إسرائيل، مملوكة للجماهير، وهذه الأندية ليست في صدارة ترتيب الدوري المحلي ولا تشارك في المسابقات الدولية. ليس لديهم رائحة النادي التجاري لكرة القدم، لكن لديهم مجتمع.